- 07-00-178/2017-02 datum: 22.9.2017.
Postupajući u okviru zakonom propisane nadležnosti[1] da prati sprovođenje zakona koji se tiču zabrane diskriminacije i preporučuje organima javne vlasti i drugim licima mere za ostvarivanje ravnopravnosti, Poverenik za zaštitu ravnopravnosti upućuje Skupštini grada Čačka
PREPORUKU MERA ZA OSTVARIVANјE RAVNOPRAVNOSTI
Poverenik za zaštitu ravnopravnosti preporučuje Gradu Čačku:
– da izmeni Odluku o pravima i uslugama u socijalnoj zaštiti iz nadležnosti grada Čačka, u delu koji se odnosi na propisivanje ograničenja u pogledu godina života korisnika usluge dnevnog boravka dece, mladih i odraslih sa smetnjama u razvoju i uskladi sa antidiskriminacionim propisima, kao i Zakonom o socijalnoj zaštiti.
Grad Čačak obavestiće Poverenicu za zaštitu ravnopravnosti o merama koje su preduzete u cilјu sprovođenja ove preporuke, u roku od 30 dana od dana prijema preporuke mera za ostvarivanje ravnopravnosti.
Protiv ove preporuke mera za ostvarivanje ravnopravnosti nije dopuštena žalba niti bilo koje drugo pravno sredstvo, jer se njome ne odlučuje o pravima i obavezama pravnih subjekata.
Obrazloženje
Poverenik za zaštitu ravnopravnosti je primio pritužbu građanke iz Čačka koja je bila korisnica usluge dnevnog boravka u ustanovi za dnevni boravak dece, mladih i odraslih sa smetnjama u razvoju „Zračak” Čačak, a kojoj je pravo na ovu vrstu usluge socijalne zaštite prestalo, jer je napunila 55 godina života. Tokom postupka Poverenik za zaštitu ravnopravnosti je izvršio uvid u član 86. Odluke o pravima i uslugama u socijalnoj zaštiti iz nadležnosti grada Čačka[2] i utvrdio da je ovom odlukom propisano da se usluga dnevnog boravka za odrasle sa smetnjama u razvoju pruža samo licima od 25 – 55 godina života, koji imaju smetnje u razvoju (telesne, intelektualne, mentalne, senzorne govorno-jezičke, socio-emocionalne i višestruke smetnje) u Ustanovi za dnevni boravak dece, mladih i odraslih sa smetnjama u razvoju „Zračak” Čačak. U skladu sa navedenom odlukom lica koja su navršila 55 godina gube pravo na korišćenje ove usluge, na osnovu rešenja Centra za socijalni rad grada Čačka.
Poverenik za zaštitu ravnopravnosti je samostalan, nezavisan i specijalizovan državni organ ustanovlјen Zakonom o zabrani diskriminacije sa zadatkom da radi na suzbijanju svih oblika i vidova diskriminacije i ostvarivanju ravnopravnosti u društvenim odnosima. Nadležnost Poverenika za zaštitu ravnopravnosti široko je određena, u skladu sa međunarodnim standardima, kako bi se omogućilo da delotvorno i efikasno ostvaruje svoju ulogu. Jedna od osnovnih nadležnosti Poverenika jeste da prima i razmatra pritužbe zbog diskriminacije, daje mišlјenja i preporuke u konkretnim slučajevima diskriminacije i izriče zakonom utvrđene mere. Pored toga, Poverenik je ovlašćen da predlaže postupak mirenja, kao i da pokreće sudske postupke za zaštitu od diskriminacije i podnosi prekršajne prijave zbog akata diskriminacije propisanih antidiskriminacionim propisima. Poverenik je, takođe, ovlašćen da upozorava javnost na najčešće, tipične i teške slučajeve diskriminacije i da organima javne vlasti i drugim licima preporučuje mere za ostvarivanje ravnopravnosti.[3]
Republika Srbija ratifikovala je Revidiranu Evropsku socijalnu povelјu[4], koja u Delu I stav 1. tač. 14) i 15) propisuje da svako ima pravo da koristi usluge socijalne zaštite, kao i da osobe sa invaliditetom imaju pravo na nezavisnost, socijalnu integraciju i učešće u životu zajednice. Povelјom se proklamuje pravo starijih na socijalnu zaštitu. Članom 23. stav 2. propisana je obaveza države da usvoji ili podstakne, direktno ili u saradnji sa javnim i privatnim organizacijama, odgovarajuće mere koje imaju za cilј da omoguće starijim licima da slobodno odaberu svoj način života i da vode nezavisan život u svom porodičnom okruženju sve dok to žele i mogu, putem obezbeđivanja smeštaja u skladu sa njihovim potrebama i zdravstvenim stanjem ili odgovarajuće podrške za adaptaciju njihovog stambenog smeštaja, pružanja zdravstvene zaštite i usluga koje su im potrebne u njihovom stanju, kao i da garantuju starijim licima koja žive u ustanovama odgovarajuću podršku, uz puno poštovanje njihove privatnosti i učešća u odlučivanju o pitanjima koja se tiču životnih uslova u tim ustanovama.
Na Drugoj skupštini o starenju Ujedinjenih nacija, održanoj 2002. godine u Madridu, usvojena je Politička deklaracija o starenju zajedno sa Madridskim međunarodnim planom aktivnosti o starenju[5]. U Političkoj deklaraciji o starenju države članice su se obavezale da eliminišu sve oblike diskriminacije, uklјučujući i diskriminaciju na osnovu starosnog doba. Takođe, priznato je da sve osobe, nezavisno od godina starosti, imaju pravo na poštovanje, zdrav i bezbedan život i aktivno učešće u ekonomskom, socijalnom, kulturnom i političkom životu njihovih društava i izražena je spremnost da se pobolјša priznavanje dostojanstva starijih osoba i da se eliminišu svi oblici zanemarivanja, zlostavlјanja i nasilјa (član 5).
Ustav Republike Srbije u članu 21. zabranjuje svaku diskriminaciju, neposrednu ili posrednu, po bilo kom osnovu, a naročito po osnovu rase, pola, nacionalne pripadnosti, društvenog porekla, rođenja, veroispovesti, političkog ili drugog uverenja, imovnog stanja, kulture, jezika, starosti i psihičkog ili fizičkog invaliditeta.
Članom 69. Ustav Republike Srbije propisuje da građani i porodice kojima je neophodna društvena pomoć radi savladavanja socijalnih i životnih teškoća i stvaranja uslova za zadovolјavanje osnovnih životnih potreba, imaju pravo na socijalnu zaštitu, čije se pružanje zasniva na načelima socijalne pravde, humanizma i poštovanja lјudskog dostojanstva.
Ustavna zabrana diskriminacije bliže je razrađena Zakonom o zabrani diskriminacije, koji u članu 2. stav 1. tačka 1. propisuje da diskriminacija i diskriminatorno postupanje označavaju svako neopravdano pravlјenje razlike ili nejednako postupanje, odnosno propuštanje (isklјučivanje, ograničavanje ili davanje prvenstva), u odnosu na lica ili grupe kao i na članove njihovih porodica, ili njima bliska lica, na otvoren ili prikriven način, a koji se zasniva na rasi, boji kože, precima, državlјanstvu, nacionalnoj pripadnosti ili etničkom poreklu, jeziku, verskim ili političkim ubeđenjima, polu, rodnom identitetu, seksualnoj orijentaciji, imovnom stanju, rođenju, genetskim osobenostima, zdravstvenom stanju, invaliditetu, bračnom i porodičnom statusu, osuđivanosti, starosnom dobu, izgledu, članstvu u političkim, sindikalnim i drugim organizacijama i drugim stvarnim, odnosno pretpostavlјenim ličnim svojstvima.
Odredbama člana 17. Zakona o zabrani diskriminacije propisano je da diskriminacija u pružanju javnih usluga postoji ako pravno ili fizičko lice u okviru svoje delatnosti, odnosno zanimanja, na osnovu ličnog svojstva lica ili grupa lica, odbije pružanje usluge, za pružanje usluge traži ispunjenje uslova koji se ne traže od drugih lica ili grupe lica, odnosno ako u pružanju usluga neopravdano omogući prvenstvo drugom licu ili grupi lica. Pored toga odredbama člana 23. Zakona o zabrani diskriminacije propisano je da je zabranjeno diskriminisati lica na osnovu starosnog doba.
U članu 2. Zakona o socijalnoj zaštiti[6] propisano je da socijalna zaštita predstavlјa organizovanu društvenu delatnost od javnog interesa čiji je cilј pružanje pomoći i osnaživanje za samostalan i produktivan život u društvu pojedinaca i porodica, kao i sprečavanje nastajanja i otklanjanje posledica socijalne isklјučenosti.Odredbama člana 4. i člana 5. stav 1. ovog zakona propisano je da svaki pojedinac i porodica kojima je neophodna društvena pomoć i podrška radi savladavanja socijalnih i životnih teškoća i stvaranja uslova za zadovolјenje osnovnih životnih potreba imaju pravo na socijalnu zaštitu, u skladu sa zakonom, a da se prava na socijalnu zaštitu obezbeđuju pružanjem usluga socijalne zaštite i materijalnom podrškom, a da usluge socijalne zaštite su definisane kao aktivnosti pružanja podrške i pomoći pojedincu i porodici radi pobolјšanja, odnosno očuvanja kvaliteta života, otklanjanja ili ublažavanja rizika nepovolјnih životnih okolnosti, kao i stvaranje mogućnosti da samostalno žive u društvu. Korisnik prava ili usluga socijalne zaštite jeste pojedinac, odnosno porodica koja se suočava s preprekama u zadovolјavanju potreba, usled čega ne može da dostigne ili da održi kvalitet života ili koja nema dovolјno sredstava za podmirenje osnovnih životnih potreba, a ne može da ih ostvari svojim radom, prihodom od imovine ili iz drugih izvora.[7] Članom 25. ovog zakona, propisano je da je zabranjena diskriminacija korisnika socijalne zaštite po osnovu rase, pola, starosti, nacionalne pripadnosti, socijalnog porekla, seksualne orijentacije, veroispovesti, političkog, sindikalnog ili drugog opredelјenja, imovnog stanja, kulture, jezika, invaliditeta, prirode socijalne isklјučenosti ili drugog ličnog svojstva.
Članom 40. Zakona o socijalnoj zaštiti usluge socijalne zaštite podelјene su u sledeće grupe: 1) usluge procene i planiranja – procena stanja, potreba, snaga i rizika korisnika i drugih značajnih osoba u njegovom okruženju; procena staratelјa, hranitelјa i usvojitelјa; izrada individualnog ili porodičnog plana pružanja usluga i mera pravne zaštite i drugih procena i planova; 2) dnevne usluge u zajednici – dnevni boravak; pomoć u kući; svratište i druge usluge koje podržavaju boravak korisnika u porodici i neposrednom okruženju; 3) usluge podrške za samostalan život – stanovanje uz podršku; personalna asistencija; obuka za samostalni život i druge vrste podrške neophodne za aktivno učešće korisnika u društvu; 4) savetodavno-terapijske i socijalno-edukativne usluge – intenzivne usluge podrške porodici koja je u krizi; savetovanje i podrška roditelјa, hranitelјa i usvojitelјa; podrška porodici koja se stara o svom detetu ili odraslom članu porodice sa smetnjama u razvoju; održavanje porodičnih odnosa i ponovno spajanje porodice; savetovanje i podrška u slučajevima nasilјa; porodična terapija; medijacija; SOS telefoni; aktivacija i druge savetodavne i edukativne usluge i aktivnosti i 5) usluge smeštaja – smeštaj u srodničku, hranitelјsku ili drugu porodicu za odrasle i starije; domski smeštaj; smeštaj u prihvatilište i druge vrste smeštaja.
Zakon o socijalnoj zaštiti u članu 41. propisuje da je korisnik usluga socijalne zaštite pojedinac, odnosno porodica koja se suočava s preprekama u zadovolјavanju potreba, usled čega ne može da dostigne ili da održi kvalitet života ili koja nema dovolјno sredstava za podmirenje osnovnih životnih potreba, a ne može da ih ostvari svojim radom, prihodom od imovine ili iz drugih izvora. Istim članom, zakon određuje sledeće grupe korisnika: 1)maloletno lice i punoletno lice do navršenih 26 godina života (mlada osoba, mladi, odnosno omladina), 2) punoletno lice od navršenih 26 do navršenih 65 godina (odrasli) i 3) punoletno lice starije od 65 godina (stariji korisnik) kada je njegovo blagostanje, bezbednost i produktivan život u društvu ugrožen rizicima usled starosti, invaliditeta, bolesti, porodičnih i drugih životnih okolnosti, a naročito: 1) ako ima telesne, intelektualne, senzorne ili mentalne teškoće ili teškoće u komunikaciji, i kada se, usled društvenih ili drugih prepreka, susreće s funkcionalnim ograničenjima u jednoj ili više oblasti života; 2) ako postoji opasnost da će postati žrtva ili ako jeste žrtva samozanemarivanja, zanemarivanja, zlostavlјanja, eksploatacije i nasilјa u porodici; 3) ako se suočava s teškoćama zbog poremećenih odnosa u porodici, zavisnosti od alkohola, droga ili drugih opojnih sredstava ili zbog drugih oblika društveno neprihvatlјivog ponašanja i drugih uzroka; 4) ako je žrtva trgovine lјudima; 5) ako je strani državlјanin i lice bez državlјanstva u potrebi za socijalnom zaštitom; 6) ako ima potrebe za domskim smeštajem i druge potrebe za korišćenjem socijalne zaštite.[8] Član 44. stav 2. Zakona o socijalnoj zaštiti propisuje da dnevne usluge u zajednici obezbeđuje jedinica lokalne samouprave.
Na kraju, važno je napomenuti da je članom 57. stav 1. Zakona o socijalnoj zaštiti propisano da bliže uslove i standarde za pružanje i ostvarivanje usluga socijalne zaštite propisuje ministar nadležan za socijalnu zaštitu. Na osnovu ovog člana zakona ministar nadležan za socijalnu zaštitu doneo je Pravilnik o bližim uslovima i standardima za pružanje usluga socijalne zaštite[9] koji u članu 68. propisuje da su usluge dnevnog boravka dostupne deci i mladima sa telesnim invaliditetom, odnosno intelektualnim teškoćama, koji imaju potrebu za dnevnom negom i nadzorom, i podrškom u održanju i razvijanju potencijala, na način koji ne ometa njihovo školovanje; odraslima sa telesnim invaliditetom, odnosno intelektualnim teškoćama, koji imaju potrebu za dnevnom negom i nadzorom, i podrškom u održanju i razvijanju potencijala; deci i mladima koji su u sukobu sa zakonom, roditelјima, školom ili zajednicom, na način koji ne ometa njihovo školovanje ili odlazak na posao; odraslim i starim licima kojima je potrebna dnevna nega i nadzor.
Imajući u vidu da se u konkretnom slučaju radi o licima sa invaliditetom koja su korisnici usluge dnevnog boravka, Poverenik za zaštitu ravnopravnosti želi i da ukaže na loš položaj osoba sa invaliditetom kao i na relevantne propise koji uređuju položaj ove grupe lica.
Naime, Odredbama člana 5. Konvencije o pravima osoba sa invaliditetom propisano je da su svi pojedinci jednaki pred zakonom i po zakonu, kao i da imaju pravo da bez ikakve diskriminacije uživaju jednaku zaštitu i jednake pogodnosti u skladu sa zakonom, kao i da će države strane ugovornice zabraniti svaku diskriminaciju po osnovu invalidnosti i garantovaće osobama sa invaliditetom jednaku i efikasnu pravnu zaštitu od diskriminacije po bilo kom osnovu, a da bi unapredile jednakost i otklonile diskriminaciju, države strane ugovornice će preduzeti sve odgovarajuće korake za obezbeđenje razumnog prilagođavanja. Takođe, članom 19. Konvencije je propisano da države strane ugovornice ove Konvencije priznaju jednako pravo svim osobama sa invaliditetom da žive u zajednici, da imaju jednak izbor kao i drugi i preduzeće efikasne i odgovarajuće mere da osobama sa invaliditetom olakšaju potpuno uživanje ovog prava i njihovo potpuno uklјučivanje i učešće u zajednici, uklјučujući, između ostalog i obezbeđenje da osobe sa invaliditetom imaju pristup većem broju kućnih, rezidencijalnih i drugih usluga za pružanje podrške od strane zajednice, uklјučujući ličnu pomoć koja im je potrebna za život i uklјučivanje u zajednicu, kao i sprečavanje izolacije ili izopštavanja iz zajednice. Konvencija u čl. 26. i 28. propisuje da će države strane ugovornice preduzeti efikasne i odgovarajuće mere, uklјučujući i putem podrške osoba sa sličnim tegobama, kako bi se osobama sa invaliditetom omogućilo da postignu i očuvaju maksimalnu nezavisnost, punu fizičku, mentalnu, socijalnu i stručnu sposobnost, kao i puno uklјučivanje i učešće u svim aspektima života, kao i da će u tom cilјu, države strane ugovornice organizovati, ojačati i pružiti sveobuhvatne usluge i programe održavanja i rehabilitacije, posebno u oblasti zdravlјa, zapošlјavanja, obrazovanja i socijalnih usluga, tako da ove usluge i programi otpočnu u najranijoj mogućoj fazi i da se zasnivaju na multidisciplinarnoj proceni individualnih potreba i sposobnosti. Države strane ugovornice priznaju pravo osoba sa invaliditetom na socijalnu zaštitu i na ostvarivanje tog prava bez diskriminacije na osnovu invaliditeta i preduzeće odgovarajuće korake radi očuvanja i unapređivanja ovog prava, uklјučujući i mere kojima se obezbeđuje da osobe sa invaliditetom, posebno žene i devojke sa invaliditetom i starije osobe sa invaliditetom, imaju pristup programima socijalne zaštite i programima za smanjenje siromaštva.
Takođe, Zakonom o sprečavanju diskriminacije osoba sa invaliditetom, pored toga što je uređen opšti režim zabrane diskriminacije na osnovu invaliditeta, propisano je i da organ javne vlasti ne sme svojom radnjom ili propuštanjem da vrši diskriminaciju osoba sa invaliditetom, kao i da je zabranjena diskriminacija na osnovu invaliditeta u pogledu dostupnosti uslugama. Pod uslugom u smislu ovog zakona, smatra se svaka usluga koju, uz naknadu ili bez nje, pravno ili fizičko lice pruža u okviru svoje delatnosti, odnosno trajnog zanimanja.
Poverenik za zaštitu ravnopravnosti ukazuje na to da svi relevantni međunarodni dokumenti propisuju da osobe sa invaliditetom imaju pravo da samostalno vode svoj život, uz adekvatnu podršku porodice i društva kada je ona potrebna. Takođe, treba naglasiti da neophodno je omogućiti osobama sa invaliditetom da žive u zajednici u kojoj će imati jednak izbor kao i osobe bez invaliditeta i u kojoj će moći da postignu i očuvaju maksimalnu nezavisnost, punu fizičku, mentalnu, socijalnu i stručnu sposobnost, kao i da budu potpuno uklјučeni, odnosno da uzmu učešće u svim aspektima života. Ustanove koje pružaju uslugu dnevnog boravka veoma su važni pružaoci usluga u sistemu socijalne zaštite u pogledu pružanja podrške i pomoći pojedincu i porodici, kao i ostanku pojednica u porodici, kao i osnaživanju porodice u tom smislu.
Analizom Odluke o pravima i uslugama u socijalnoj zaštiti iz nadležnosti grada Čačka[10], utvrđeno je da je Odluku doneo grad Čačak, na osnovu člana 9. stav 1. Zakona o socijalnoj zaštiti („Službeni glasnik RS”, broj 24/11), člana 20. stav 1. tačka 17. Zakona o lokalnoj samoupravi („Službeni glasnik RS”, broj 129/07) i člana 63. Statuta grada Čačka („Službeni list grada Čačka”, broj 3/08), radi uređenja usluga socijalne zaštite koje su u nadležnosti grada kao jedinice lokalne samouprave. U Odluci koja je predmet analize Poverenika za zaštitu ravnopravnosti, članom 86. ove odluke propisano je da se usluga dnevnog boravka za odrasle sa smetnjama u razvoju, pruža licima od 25 – 55 godina života koja imaju smetnje u razvoju (telesne, intelektualne, mentalne, senzorne govorno-jezičke, socio-emocionalne i višestruke smetnje). U okviru usluge dnevnog boravka korisnicima se pruža dnevni boravak, ishrana, zdravstvena zaštita, vaspitno obrazovni rad, osposoblјavanje za rad i radne aktivnosti, kulturno – zabavne i rekreativne aktivnosti prema njihovim sposobnostima, sklonostima i ispolјenom interesu. U skladu sa navedenom Odlukom grada Čačka, lica koja napune 55 godina života gube pravo na korišćenje usluge dnevnog boravka, kao vida usluge socijalne zaštite u zajednici.
Razmatrajući citirane propise, a polazeći od antidiskriminacionih propisa, koji zabranjuju diskriminaciju po osnovu starosnog doba kao ličnog svojstva, potrebno je odgovoriti na pitanje da li je postavlјena starosna granica za ostvarivanje prava na uslugu socijalne zaštite – dnevni boravak, u skladu sa navedenim propisima i da li je nužna i opravdana.
Analizirajući Odluku o pravima i uslugama u socijalnoj zaštiti iz nadležnosti grada Čačka, sa aspekta antidiskriminacionih propisa, a imajući u vidu da navedena odluka grada Čačka propisuje da pravo na uslugu dnevnog boravka imaju lica starosti od 25 – 55 godina Poverenik za zaštitu ravnopravnosti ukazuje na to da Zakon o zabrani diskriminacije izričito propisuje da je zabranjena diskriminacija lica na osnovu starosnog doba i propisuje pravo na jednak pristup javnim uslugama. Takođe, Zakonom o socijalnoj zaštiti propisane su vrste usluga socijalne zaštite, kao i krug lica koja mogu biti korisnici usluga, dok Pravilnik o bližim uslovima i standardima za pružanje usluga socijalne zaštite bliže uređuje uslove i standarde usluga socijalne zaštite, pri čemu za svaku uslugu pojedinačno propisuje grupe korisnika koji imaju pravo na korišćenje usluge, kao i šta ta usluga obuhvata na taj način što između ostalog propisuje bliže uslove i standarde za uslugu dnevnog boravka, pri čemu ne određuje godine starosti kao uslov za ostvarivanje ovog prava, već navodi da ovo pravo imaju deca i odrasli sa telesnim invaliditetom, odnosno intelektualnim teškoćama, koji imaju potrebu za dnevnom negom i nadzorom, i podrškom u održanju i razvijanju potencijala; deca i mladi koji su u sukobu sa zakonom, roditelјima, školom ili zajednicom, na način koji ne ometa njihovo školovanje ili odlazak na posao; odrasla i stara lica kojima je potrebna dnevna nega i nadzor.
Iz navedenog se može konstatovati da Odluka grada Čačka propisuje starosno ograničenje koje je u suprotnosti sa Zakonom o zabrani diskriminacije, kao i da ovo ograničenje ne poznaje ni Zakon o socijalnoj zaštiti, kao ni Pravilnik o bližim uslovima i standardima za pružanje usluga socijalne zaštite.
Imajući u vidu svrhu socijalne zaštite i svrhu usluge dnevnog boravka, treba naglasiti da usluga dnevnog boravka u zajednici predstavlјa važnu i značajnu uslugu socijalne zaštite koja se pruža korisnicima i korisnicama na nivou lokalnih samouprava. Svrha usluga socijalne zaštite, pa samim tim i usluge dnevnog boravka, jeste pružanje podrške i pomoći pojedincu ili porodici radi pobolјšanja, odnosno očuvanja kvaliteta života, otklanjanja ili ublažavanja rizika nepovolјnih životnih okolnosti kao i stvaranja mogućnosti da samostalno žive u društvu.
Iz navedenog proizilazi da je uskraćivanje prava na uslugu dnevnog boravka licima isklјučivo zbog činjenice jer su navršila 55 godina nije opravdano, kako sa aspekta cilјa tako i sa aspekta posledica koje ovakvo ograničenje proizvodi, niti se može opravdati objektivnim razlozima.
Kako sporna odluka grada Čačka, kojom je propisano da lica nakon napunjene 55. godine života gube pravo na uslugu dnevnog boravka, Poverenik je mišlјenja da ovakva odluka nije u skladu sa antidiskriminacionim propisima Republike Srbije jer se na taj način u nepovolјniji položaj se stavlјaju osobe koje su navršile 55 godina života, jer nemaju pravo na korišćenje usluge dnevnog boravka, čime se ova starosna kategorija diskriminiše na osnovu njihovog ličnog svojstva – starosnog doba, što nije u skladu Zakonom o zabrani diskriminacije.
Poverenica za zaštitu ravnopravnosti ukazuje na obavezu punog poštovanja antidiskriminacionih međunarodnih i domaćih propisa u ostvarivanju usluga socijalne zaštite svih korisnika usluga bez diskriminacije u skladu sa načelima propisanim Zakonom o socijalnoj zaštiti.
Sagledavajući sve okolnosti, Poverenik za zaštitu ravnopravnosti, postupajući u skladu sa članom 33. tačka 9. Zakona o zabrani diskriminacije, upućuje preporuku mera Gradu Čačku da izmeni Odluku o pravima i uslugama u socijalnoj zaštiti iz nadležnosti grada Čačka, u delu koji se odnosi na propisivanje ograničenja u pogledu godina života korisnika usluge dnevnog boravka dece, mladih i odraslih sa smetnjama u razvoju.
[1] Zakona o zabrani diskriminacije („Službeni glasnik RS“, broj 22/09), član 33. stav 1. tač. 7. i 9.
[2] „Službeni list grada Čačka“, br.2/13, 22/13, 20/16
[3] Zakona o zabrani diskriminacije, član 33.
[4] Zakon o potvrđivanju Revidirane evropske socijalne povelјe („Službeni glasnik RS – Međunarodni ugovori“, broj 42/09)
[5] Rezolucija 57/167 Generalne skupštine Ujedinjenih nacija; Political Declaration and Madrid International Plan of Action on Ageing, 2002, A/CONF 197/9 http://www.un-ngls.org/orf/pdf/ MIPAA.pdf
[6] „Službeni glasnik RS”, broj 24/11
[7] Zakon o socijalnoj zaštiti,član 41. stav 1.
[8] Zakon o socijalnoj zaštiti, član 41.
[9] „Službeni glasnik RS”, broj 42/13
[10] „Službeni list grada Čačka”, br. 2/13, 22/13, 20/16
POVERENICA ZA ZAŠTITU RAVNOPRAVNOSTI
Brankica Janković
Preporuka mera gradu Čačku za ostvarivanje ravnopravnosti po osnovu starosnog doba u oblasti pružanja usluga
